Η Ελεονώρα Ζουγανέλη μέσα από μια συνέντευξη αποκαλύπτει τα συναισθήματα της αυτή τη περίοδο αλλά και για το νέο την τραγούδι.
Πρόσφατα κυκλοφορήσατε το «Σταθερό», μια ελληνική διασκευή του τραγουδιού της Ιταλίδας ντίβας Mina με τίτλο «Impagliatori d’ aquile». Πώς προέκυψε αυτό;
«Το συγκεκριμένο τραγούδι το γνωρίζω αρκετά χρόνια, δεν ήταν όμως από τα κομμάτια της Mina που έβαζα συχνά να ακούσω, βγήκε το 1998, και εγώ συνήθως εστίαζα στις πιο παλιές, πιο κλασικές επιτυχίες της. Η εμπειρία που έχω αποκτήσει μέχρι τώρα με έχει κάνει να πιστεύω, ωστόσο, ότι τα τραγούδια έρχονται και σε βρίσκουν. Κάποια πράγματα συμβαίνουν τελείως συγκυριακά και αυτό πρέπει να το αποδεχόμαστε».
Τι εννοείτε;
«Εννοώ πως ετοίμαζα τελείως διαφορετικά εγχειρήματα και ήρθε η πανδημία και έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή όλων μας. Κατά το πρώτο lockdown πέρασα πολύ δύσκολα, ένιωσα μεγάλη απογοήτευση, πολύ φόβο και απίστευτη ανία. Αγαπάω πάρα πολύ τις ζωντανές εμφανίσεις και ήρθα αντιμέτωπη με ένα αίσθημα μεγάλης ματαίωσης όταν κατάλαβα πως τα live δεν θα πραγματοποιούνταν.
Το καλοκαίρι κάναμε βέβαια κάποιες συναυλίες, έστω υπό αντίξοες συνθήκες, και δοκιμάσαμε διάφορες διασκευές που θέλαμε να τις ενσωματώσουμε στο πρόγραμμα. Τα παιδιά της μπάντας μου πρότειναν κάποια στιγμή – εφόσον κάποια κομμάτια βγήκαν ωραία – να οργανωθούμε και να τα ηχογραφήσουμε τώρα που καθόμαστε. Το σκέφτηκα λίγο. Δεν είμαι πρωτοεμφανιζόμενη τραγουδίστρια και δεν ήμουν σίγουρη αν θα είχε νόημα το να κάνω δίσκο με διασκευές».
Τι σας έπεισε τελικά;
«Συνειδητοποίησα ότι ο βασικός πυρήνας των κομματιών που είχα επιλέξει να διασκευάσω κυκλοφόρησε σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, χονδρικά από τα τέλη των 80s μέχρι τις αρχές των 00s. Αυτή ήταν και η περίοδος που θυμάμαι να κάνω μόνη μου μουσικές επιλογές, να ανακαλύπτω και πράγματα πέραν των ακουσμάτων των γονιών μου, πρόκειται δηλαδή για το διάστημα μέσα στο οποίο διαμορφώθηκε το κριτήριο μου.
Έτσι σκέφτηκα ότι θα είχε ίσως ενδιαφέρον να κάνω ένα άλμπουμ με δικές μου ερμηνείες σε τραγούδια που άκουγα μικρή. Εντελώς συμπτωματικά έλαβα ένα μήνυμα από τον Νίκο Μωραΐτη με τους στίχους για το “Σταθερό”. Μου είπε ότι το έγραψε και με σκέφτηκε. Το άκουσα και μου ταίριαξε απόλυτα για το πρότζεκτ που ετοίμαζα. Θέλω να πω ότι όλα συνέβησαν λίγο απρογραμμάτιστα, σαν να υπήρχε υλικό που με περίμενε.
Η δουλειά αυτή δεν θα κυκλοφορήσει ως φυσικό προϊόν, θα ανεβεί μόνο στις ψηφιακές πλατφόρμες, παρ’ όλο που κάνω μια προσπάθεια να βγει και σε συλλεκτική έκδοση, σε μορφή κασέτας, για να παραπέμπει και στα 905, αν και θα ήθελα να τονίσω ότι δεν μιλάμε για φόρο τιμής στη συγκεκριμένη δεκαετία».
Τώρα που έχει περάσει λίγος χρόνος, έχετε συμβιβαστεί με το γεγονός ότι οι μουσικές σκηνές παραμένουν κλειστές; «Καθόλου. Μου λείπει πάρα πολύ η αίσθηση του live, τόσο που στην αρχή αναρωτιόμουν αν υπερβάλλω. Έχω όμως μια βαθιά ανάγκη να προσδιορίσω ξανά τη σχέση μου με το κοινό και το ότι αυτό αναβάλλεται επ’ αόριστον μου προκαλεί αναστάτωση, φόβο, ανασφάλεια. Είναι και οι εξελίξεις τόσο ραγδαίες, ενώ θεωρητικά είμαστε κλεισμένοι σπίτι μας, σε απραξία, παράλληλα συμβαίνουν καταιγιστικά γεγονότα και αυτό το χάσμα ι με αποσυντονίζει. Έχω και μια μεγάλη ανησυχία.
Ντρέπομαι να βγω και να τραγουδήσω, αρχίζω και κλείνομαι στον εαυτό μου, θέλει προπόνηση η έκθεση επάνω στη σκηνή. Νιώθω σαν αγρίμι μέσα σε κλουβί. Αναρωτιέμαι αν θα μπορέσω να ξεπεράσω τα συμπλέγματά μου όταν έρθει η στιγμή.
Η περιρρέουσα βιαιότητα των αλλαγών που συμβαίνουν δυσχεραίνει πολύ τα πράγματα για έναν καλλιτέχνη που αναζητεί την αποδοχή, νιώθεις τελείως μετέωρος. Εδώ ο κόσμος καίγεται, ποιος θα ασχοληθεί με τη μουσική σου και με αυτά που θέλεις να πεις;». είπε η τραγουδίστρια ενώ λίγο καιρό πριν είχε εξομολογηθεί τον έρωτα την για τον σύντροφό της.