Η μουσική ήταν πάντα στη ζωή μου πρωταγωνίστρια.

Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε ένα σπίτι γεμάτο από αυτήν. Οι πρώτες μου αναμνήσεις είναι δεμένες με μουσική. Αν κλείσω τα μάτια μου θα δω τον πατέρα να παίζει κιθάρα και να τραγουδάει αδιάκοπα και τη μητέρα με τα ωραία νυχτικά της, πρώτη κίνηση της μέρας να ανοίγει το ραδιόφωνο.Στα 5 μου ήρθε στο σπίτι ένα πιάνο και ο πρώτος και παντοτινός μου δάσκαλος. Ό,τι σκεφτόμουν έπρεπε να το τραγουδήσω, ό,τι ονειρευόμουν έπρεπε να το βρω σε ένα τραγούδι. Κύλησαν 14 χρόνια με ωδεία, χορωδίες, εξετάσεις, σχολικές μπάντες, γλέντια στα τραπέζια κι εκείνο το -Νατάσσα πες μας ένα τραγούδι-. Κάπως όλα αυτά μοιραία και ακούσια κύλησαν την μπάλα και την έριξαν στο κέντρο μου. Τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο και τον Κώστα Τσίρκα. Το 2002 μπήκε στη ζωή μου η Ασπιρίνη και το 2004 η πρώτη μας κυκλοφορία.Ξύπνησα λοιπόν ένα πρωί κι άνοιξα το ράδιο. Κι έπαιζε τις νότες και τα λόγια μας. Τη φωνή μου! Λίγο για το γούστο, λίγο για την ανάγκη να εξηγήσουμε αυτόν τον κόμπο στο λαιμό, γίναμε τραγούδια που βρήκαν τον Θέμη Καραμουρατίδη και από το 2007 γίναμε ζωή, επάγγελμα, λύτρωση, όνειρα. Αυτά είναι το βιογραφικό μου. Κυρίως μια αίσθηση και η μουσική. 
 

Leave a Comment