H Joanne είναι το νέο Pop Idol

Gala: Είναι απαραίτητο ένας καλλιτέχνης να είναι και καλός άνθρωπος;

Joanne: Δεν πιστεύω ότι όντως το ένα σχετίζεται με το άλλο. Υπάρχουν φανταστικοί καλλιτέχνες που έχουν κάνει απίστευτα εγκλήματα. Αλλά για μένα η καλοσύνη είναι απαραίτητη στον άνθρωπο. Είτε είναι καλλιτέχνης, είτε καθηγητής, είτε δημοσιογράφος, είτε δημόσιος υπάλληλος. Μόνο καλά έχει να σου προσφέρει το να προσπαθείς να βοηθήσεις τους άλλους και να μην έχεις κακία. Εγώ την έχω αποβάλει.

 

G.: Είναι εύκολο να έχεις αυτή τη στάση σε έναν τόσο ανταγωνιστικό επαγγελματικό χώρο;

J.: Σίγουρα δεν είναι πάντα εύκολο. Συχνά έρχεσαι αντιμέτωπος και στη δουλειά και στη ζωή με πράγματα που είναι πολύ εύκολο να ανασύρουν τον κακό εαυτό σου, όμως είναι σημαντικό να φιλτράρουμε τι σκεφτόμαστε και να θυμόμαστε ποιοι πραγματικά είμαστε και τι στ’ αλήθεια θέλουμε να κάνουμε. Οχι να επηρεαζόμαστε από τους εξωτερικούς παράγοντες. Ούτε εγώ το καταφέρνω στο 100%. Αλλά παλεύω να βλέπω τη θετική πλευρά των πραγμάτων.

 

G.: Είσαι χαρούμενη με όσα έχουν συμβεί στα επαγγελματικά σου τον τελευταίο έναν χρόνο;

J.: Πάρα πολύ. Δεν το περίμενα. Η ζωή μου έχει αλλάξει ριζικά. Κυρίως είμαι πολύ αισιόδοξη για το μέλλον. Είμαι ασταμάτητη.

G.: Την έχεις ψωνίσει καθόλου;

J.: Οχι. Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. Κρατάω πάντα πολύ μικρό καλάθι. Και πολύ γνωστή να γινόμουν, δεν πιστεύω ότι θα μπορούσα να έχω διαφορετική αντίληψη για τον εαυτό μου. Εχω περάσει φάσεις πολύ χαμηλής αυτοεκτίμησης -είναι κάτι πάνω στο οποίο δουλεύω πολύ-, πάντα προσπαθώ να παραμένω προσγειωμένη έχοντας όνειρα και φιλοδοξίες. Δεν θέλω να είμαι αιθεροβάμων.

 

G.: Αλήθεια, πώς ένα κορίτσι με χαμηλή αυτοεκτίμηση αποφασίζει να εκτεθεί σε ένα τηλεοπτικό talent show;

J.: Δεν πήρα ακριβώς την απόφαση. Οι φίλοι μου με παρότρυναν. Εγώ ντρεπόμουν πάρα πολύ. Οταν παρακολουθούσα αντίστοιχα παιχνίδια από το σπίτι, εκείνο που σκεφτόμουν ήταν ότι εγώ δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω. Μια φίλη λοιπόν με είχε τραβήξει ένα βίντεο να τραγουδάω, τυχαία το είδε ένας γνωστός της, εκείνος το έστειλε στην παραγωγή του «The Voice» κι έτσι μπήκα στο παιχνίδι. Πιστεύω πολύ στον νόμο της έλξης, ότι όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Μολονότι είχα χαμηλή αυτοεκτίμηση, όταν τραγουδούσα ένιωθα σαν να σταματά ο χρόνος γύρω μου. Αποφάσισα, λοιπόν, τότε να κάνω κάτι για μένα. Δεν πήγα για να κερδίσω, δεν δήλωσα καν συμμετοχή η ίδια.

 

G.: Εχεις ακόμα τους ίδιους φίλους τώρα που είσαι διάσημη;

J.: Κάποιοι έχουν μείνει ίδιοι, κάποιοι αλλάζουν. Αλλά δεν έχει να κάνει με την αναγνωρισιμότητα. Αλλάζει η ζωή σου, οπότε δεν μπορείς να διατηρήσεις επαφές με όλους τους ανθρώπους.

 

G.: Τι έχει αλλάξει στη ζωή σου;

J.: Από νυχτερινός τύπος έχω γίνει πρωινός. Παλιά η νύχτα είχε γίνει μέρα για μένα. Πλέον προσέχω πολύ περισσότερο τον εαυτό μου, τι θα φάω, πόσο νερό θα πιω, πόσες ώρες θα κοιμηθώ. Θέλω να είμαι αφοσιωμένη στη δουλειά. Ακόμα βέβαια δεν έχω αφοσιωθεί τόσο όσο θα ήθελα.

G.: Θα έλεγες ότι η αναγνωρισιμότητα σε έχει τρομάξει έστω και λίγο;

J.: Οχι. Οι άνθρωποι με πλησιάζουν πάντα με θετική διάθεση και καλό vibe. Πάντα αισθάνομαι όμορφα με τον κόσμο και νομίζω ότι αυτό περνάω και στους άλλους.

 

G.: Ποιο είναι το πιο ωραίο πράγμα που σου έχουν πει ή γράψει στα social media;

J.: Μου είχε φανεί πολύ γλυκό που ήρθε μια κοπέλα -αγοράζαμε μαζί καφέ- και μου έπιασε την κουβέντα. Μου είπε ότι με ψήφιζε στο παιχνίδι και ένιωθε σαν να πλήρωνε εισιτήριο για να έρθει σε μια δική μου συναυλία. Μου έκανε εντύπωση πόσο θερμή ήταν. Και πόσο με είχε πιστέψει κόσμος που δεν με γνώριζε.

 

G.: Εσύ δεν το πίστευες ότι θα κέρδιζες;

J.: Ποτέ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν το είχα ονειρευτεί.

G.: Από μικρή ήθελες να γίνεις τραγουδίστρια;

J.: Παρότι είχα μια κλίση στη μουσική, ντρεπόμουν πολύ, οπότε δεν τραγουδούσα ποτέ μπροστά σε κόσμο. Στο Λύκειο τραγούδησα για πρώτη φορά σε σχολική γιορτή. Το «Feeling Good» και το «Hit the Road, Jack». Ημουν πολύ άνετη, μου έβγαινε πολύ πηγαία.

 

G.: Μικρή τι ήθελες να γίνεις;

J.: Μέχρι και τη Γ’ Λυκείου ήθελα να γίνω ψυχολόγος. Ασχετο, έτσι;

 

G.: Για ποιον λόγο σε ενδιέφερε τόσο;

J.: Με την ψυχολογία ήθελα να ασχοληθώ γιατί είχα δει πόσο είχε βοηθήσει εμένα η ψυχανάλυση και ήθελα και εγώ με τη σειρά μου να το προσφέρω σε άλλους ανθρώπους.

 

G.: Ψυχανάλυση από τόσο μικρή;

J.: Ξεκίνησα στα 14. Είχα νιώσει μια δυσφορία και αποφασίσαμε με τους γονείς μου να μην το παραβλέψουμε. Με βοήθησε πολύ. Στη διάρκεια της προετοιμασίας για τις Πανελλήνιες κάποια στιγμή έχασα την μπάλα. Και τότε άρχισαν οι κρίσεις πανικού. Αποφασίσαμε, λοιπόν, με τους γονείς μου πως θα σπούδαζα σε κάποια ιδιωτική σχολή. Τότε γνώρισα τον πρώην σύντροφό μου. Ηταν μουσικός κι έπαιζε στον δρόμο. Πιάσαμε την κουβέντα, με έβαλε να τραγουδήσω και μετά από δύο μήνες βρεθήκαμε τυχαία σε ένα βαγόνι κι έτσι ξεκίνησε η σχέση μας. Εκείνος είδε κάτι σε μένα που δεν το είχε δει κανείς έως τότε. Για μένα έως τότε η μουσική ήταν ένα άπιαστο όνειρο. Ετσι ξεκίνησα.

G.: Οι γονείς σου, που είναι και οι δύο καλλιτέχνες, δεν σε ωθούσαν προς την τέχνη;

J.: Με είχαν αφήσει εντελώς ελεύθερη. Ποτέ δεν με πίεσαν για τίποτα.

 

G.: Σου έχουν δώσει κάποια συμβουλή που την έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου;

J.: Να είμαι προσεκτική, να σκέφτομαι τις αποφάσεις μου, να ζυγίζω τα πράγματα, να είμαι οργανωμένη, να έχω λιγότερο άγχος. Είμαι πάντως σε καλή φάση με το άγχος μου. Εχω κάνει σοφές επιλογές.

 

G.: Ακούγεσαι πάντως ώριμη και ισορροπημένη.

J.: Χρειάστηκαν πολλές ψυχολογικές κατρακύλες για να βρεθώ εδώ.

Υπεραναλύω τα πράγματα και αν πέσω στη λούμπα δεν έχει τέλος. Κάποια στιγμή είπα ότι αυτό δεν γίνεται. Δεν έχουμε πολύ χρόνο πάνω σε αυτή τη Γη, οπότε τώρα είναι η ευκαιρία μας να κάνουμε τα πράγματα. Οχι να στενοχωριόμαστε ή να αναλωνόμαστε.

 

G.: Λες για τα ψυχολογικά σου, έχεις μιλήσει ανοιχτά και για το θέμα που αντιμετωπίζεις με την όρασή σου. Το κάνεις για να εμπνεύσεις ή σε βοηθά και σένα;

J.: Δεν το κάνω τόσο για μένα. Αν θέλω να μιλήσω, θα τα πω σε μια φίλη ή στην ψυχολόγο μου. Πιστεύω ότι είναι καλό να μοιραζόμαστε και να εκθέτουμε όσα αισθανόμαστε, γιατί δημιουργούμε ένα ασφαλές πλαίσιο και για άλλους ανθρώπους. Ολοι παλεύουμε καθημερινά, οπότε αν κάποιος έχει βρεθεί στην ίδια ή σε χειρότερη θέση από μένα, μπορεί να πάρει δύναμη από τη δική μου αφήγηση. Να ακούσει ότι κάποια στιγμή μπορεί να είναι καλύτερα. Αρκεί να θέλει να είναι καλύτερα.

G.: Ποια θα έλεγες ότι είναι η μικρή καθημερινή ιεροτελεστία σου;

J.: Κάτσε να σκεφτώ… Η καθημερινότητά μου αλλάζει συνέχεια. Το πιο συστηματικό πράγμα που κάνω είναι να πλένω το πρόσωπό μου και να βάζω τις κρέμες μου. Λατρεύω το δέρμα μου, το φροντίζω σαν παιδί μου.

 

G.: Η εξωτερική εμφάνισή σου είναι statement. Είναι επιλογή δική σου ή της εταιρείας σου;

J.: Ξεκάθαρα δική μου. Δεν αφήνω κανέναν άλλον να ασχοληθεί με την εμφάνισή μου εκτός από μένα. Για να είσαι καλά πρέπει πρώτα απ’ όλα να είσαι εσύ. Για παράδειγμα, τα μαλλιά μου τα αλλάζω συνέχεια. Αλλιώς βαριέμαι.

 

G.: Γιατί μπλε μαλλιά;

J.: Είχα μια φωτογραφία από τα κοινωνικά δίκτυα αποθηκευμένη στο κινητό μου χρόνια. Και κάποια στιγμή την είδα και το αποφάσισα.

 

G.: Ποιο είναι το πιο ακραίο πράγμα που έχεις κάνει στην εμφάνισή σου;

J.: Κάποτε είχα πολλά piercings στο πρόσωπο. Παλαιότερα κυκλοφορούσα με ξυρισμένο το μισό κεφάλι μου, με μαύρο κραγιόν, μαύρα μάτια, μαύρα όλα.

G.: Ησουν emo;

J.: Δεν ξέρω τι ήμουν. Αλλαζα κάθε μέρα στυλ. Για να μη βαριέμαι.

 

G.: Ποιο είναι το κρυφό σου ταλέντο;

J.: Ωχ… Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ αυτό. Αλλά όλο και κάποιο θα έχω. Μπορώ να γαβγίσω πολύ πειστικά πάντως. Σίγουρα υπάρχουν πολλά περίεργα που κάνω.

G.: Τι έχεις wallpaper στο κινητό σου;

J.: Εναν κόκορα. Για καλό φενγκ σούι. Τον είχα βάλει πριν μπω στο «The Voice». Κι έχει μείνει από τότε. Είναι το γούρι μου.

 

G.: Τι θαυμάζεις και τι δεν αντέχεις σε σένα;

J.: Δεν τα παρατάω καθόλου εύκολα. Αλλά αυτό έρχεται σε κόντρα με το γεγονός ότι δεν έχω καθόλου, μα καθόλου υπομονή ◆