Άντζυ Σαμίου: «Ήμουν 5 χρόνων… Ένιωσα το χέρι του κοντά στο εσώρουχό μου»

Με αφορμή τη συγκλονιστική εξομολόγηση του Δημήτρη Μοθωναίου στο «Πρωινό» και τη Φαίη Σκορδά, όπου μεταξύ άλλων δημοσιοποίησε ότι υπήρξε -κατ’ εξακολούθηση- θύμα σεξουαλικής κακοποίησης από την παιδική του ηλικία, η Άντζυ Σαμίου μοιράστηκε στο Facebook τη δική της αντίστοιχη τραυματική εμπειρία σεξουαλικής παρενόχλησης, στα 5 της χρόνια.

Η ίδια γράφει στην ανάρτησή της: «Παρακολούθησα την συνέντευξη του Δημήτρη Μοθωναίου και έκλαψα. Μου έξυσε την πληγή γιατί κι εγώ υπέστην σεξουαλική παρενόχληση στα πέντε μου χρόνια.

Αν και δεν πρόλαβε να μου κάνει κάτι χειρότερο, γιατί μόλις ένιωσα το χέρι του κοντά στο εσώρουχο μου, τρόμαξα και το έβαλα στα πόδια, η ψυχική οδύνη και το μπέρδεμα που ένιωθα στην ψυχούλα μου ήταν τρομερό. Έμεινα στο κρεβάτι για μέρες χωρίς να θέλω να φάω και να πάω σχολείο. Αισθανόμουν πως δεν ήμουν πλέον καλό κορίτσι και ντρεπόμουν να μιλήσω στους γονείς μου.Ο πόνος και η βίαιη αλλαγή που γίνεται μέσα σου , πραγματικά δεν σε αφήνουν να δεις καθαρά, και ρίχνεις το φταίξιμο στον εαυτό σου. Πρέπει να το ζήσεις για να το καταλάβεις.

 Καθόρισε την ιδέα για τον εαυτό μου και τις σχέσεις μου με το αντίθετο φύλο.Έκτοτε η αρχική πεποίθηση που κρυβόταν στο ασυνείδητο μου, ήταν πως είμαι “έρμαιο” και

ανυπεράσπιστη.

Η μητέρα μου κατάλαβε πως κάτι συνέβη όταν είδε την κατάσταση μου και κατάφερε σιγά σιγά με αγκαλιές και γλυκόλογα και την διαβεβαίωση πως δεν θα με μαλώσει ούτε θα πει κάτι στον μπαμπά, να με κάνει να της πω την αλήθεια. Η αντίδραση των γονιών μου ήταν άμεση.

Ο πατέρας μου κυριολεκτικά ξεφτίλισε εκείνον τον γείτονα σε όλη τη γειτονιά, τον άρχισε στις σφαλιάρες και τον πήγε με κλωτσιές μέχρι την αστυνομία. Εκεί όμως τον λυπήθηκε γιατί ζητούσε γονατιστός συγνώμη και επικαλούταν τα παιδιά του, κι έτσι έμεινε ατιμώρητος.

Ο πατέρας μου ήταν ο ήρωας μου πια, όμως οι βαθιές πληγές που έμειναν από το γεγονός, επηρέασαν όλη την ζωή και τις προσωπικές σχέσεις μου. Πίσω από όλα πάντα υπήρχε αυτό.

 Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να αναπαραστήσω το γεγονός σε ένα ψυχόδραμα μπροστά σε κοινό, και να αναγνωρίσω τους λόγους για τους οποίους δεν είχα αυτοπεποίθηση και δεν πίστευα στην αξία μου.Δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου μέχρι να πάψει να πονάει όλο αυτό και να γίνει μια κακή ανάμνηση. Όταν όμως ακούω άλλους ανθρώπους να μιλούν για παρόμοιες καταστάσεις που βίωσαν, με πιάνει πάλι εκείνη η θλίψη και η οργή!

 Προσέχετε τα παιδιά σας. Παρατηρείτε τις αλλαγές στη συμπεριφορά τους και μην κάνετε τα στραβά μάτια. Κερδίστε την εμπιστοσύνη τους και πλησιάστε τα τρυφερά και προσεκτικά για να σας ανοίξουν την καρδιά τους και να μην φοβηθούν πως θα εισπράξουν τιμωρία και απόρριψη. Τα παιδιά μας πρέπει να μπορούν να μας τα λένε όλα χωρίς φόβο! Εξαρτάται η υπόλοιπη ζωή τους από αυτό!».