Μια συνέντευξη εφ’όλης της ύλης παραχώρησε η Τάνια Τσανακλίδου στην εκπομπή «Πάμε Δανάη» της Δανάης Μπάρκα.
Η καταξιωμένη τραγουδίστρια θα παρουσιάζει στο Θέατρο Ακροπόλ, κάθε Δευτέρα και Τρίτη από 4 Απριλίου, το δεύτερο μέρος της παράστασης «Το Μαγικό κουτί», 26 χρόνια μετά την πρώτη της πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη.
Η καταξιωμένη τραγουδίστρια θα παρουσιάζει στο Θέατρο Ακροπόλ, κάθε Δευτέρα και Τρίτη από 4 Απριλίου, το δεύτερο μέρος της παράστασης «Το Μαγικό κουτί», 26 χρόνια μετά την πρώτη της πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη.
Με αφορμή την επιστροφή της στη σκηνή, η Τάνια Τσανακλίδου μίλησε για την παράσταση, την καριέρα της, τους έρωτές της, τα social media αλλά και το πόσο εγωίστρια ήταν.
Πώς γεννήθηκε η ιδέα για το «Μαγικο κουτί»
«“Το μαγικό κουτί” γεννήθηκε το 1996 από έρωτα. Βίωνα πολύ έντονα συναισθήματα και είχε κατευθείαν απεύθυνση εκείνη η παράσταση. Οι έρωτες πάνε και χάνονται άλλα μας αφήνουν μία ωραία προίκα, πράγματα που φτιάξαμε γιατί θέλαμε κάποιον να γοητεύσουμε. Στην παρούσα φάση ο έρωτας απουσιάζει παντελώς, άλλα με απασχολούν τα ίδια θέματα: Ο φόβος, η μνήμη, η απώλεια, άλλα και ο έρωτας με άλλο τρόπο», είπε αρχικά και πρόσθεσε:
«Κύριο αίτημα είναι η αγάπη και η συμπόνοια. Μπροστά μας υπάρχει το ενδεχόμενο της πείνας, είδα ένα γεράκο να στάζει λάδι από τα σκουπίδια για το σπίτι. Δεν έχουν τελειώσει όλα, μας μένει ακόμη συμπόνοια. Θέλω να είμαι εκεί έξω και να φωνάξουμε στο τέρας «έλα να μας πάρεις άμα είσαι τόσο μάγκας». Η ερωτική επιστολή που έκανα το 1996 για έναν άνθρωπο δεν έπιασε τόπο, οι άνθρωποι δεν είναι υποχρεωμένοι να μας ερωτεύονται».
«Είχα ένα τερατώδες “εγώ”»
Μιλώντας για την πλούσια και αξιοζήλευτη καριέρα της η Τάνια Τσανακλίδου αποκάλυψε πως στην αρχή της καριέρας της ήταν «ψωνάρα». Τόνισε δε πως ακόμα και σήμερα όταν ανεβαίνει στη σκηνή έχει τρακ.«Όταν ξεκινάμε, όλοι νομίζουμε πως είμαστε αυθεντίες, οι πιο όμορφοι, οι πιο έξυπνοι, μετά αρχίζουν οι φάπες και συνέρχεσαι. Εάν δεν είχα ένα τερατώδες «εγώ» δεν θα πάταγα τη σκηνή. Ήμουν «ψωνάρα» στην αρχή και ένιωθα ότι μου ανήκουν όλα. Το τρακ με βασανίζει αδιάλειπτα ακόμα. Όταν σταματήσω να έχω τρακ θα πρέπει να πάω σπίτι, θα πει ότι δεν μου φαίνεται σημαντικό αυτό που κάνω».Μιλώντας γενικά για τους καλλιτέχνες λέει: «Απευθυνόμαστε στις ψυχές των ανθρώπων και στις ψυχές τους δεν κάνει να μπαίνουμε με λασπωμένα παπούτσια. Θα πρέπει να είμαστε καθαροί. Υπήρξα και σνομπ σε όσα δεν μπορούσα να φτάσω και όλα τα χειρότερα υπήρξα, άλλα είχα και πολλά καλά που τα ισοστάθμιζαν».Σε άλλο σημείο παραδέχτηκε πως: «Έχω πει ψέματα, έχω κανιβαλίσει ανθρώπους, έχω κριτικάρει, έχω κουτσομπολέψει, το ότι το κάνουν όλοι όμως δεν μας δικαιώνει».
Η κακία των ανθρώπων στα social media
Από την κουβέντα δεν θα μπορούσε να λείπουν τα social media εστιάζοντας κυρίως στην κακία των ανθρώπων που βγαίνει μέσα από αυτά τονίζοντας ότι δεν την έχει αποδεχτεί ακόμα. «Αυτό που συμβαίνει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι αγριευτικό. Πώς βγαίνεις και λες «ψόφος» σε κάποιον; Πιστεύω πως τα δηλητήρια που βγάζουμε, δηλητηριάζουν καταρχάς εμάς, όχι τον άλλον. Έχω πέσει θύμα «ψόφου» άλλα δεν είναι κάνεις σε θέση να μου βουλώσει το στόμα, γιατί ποτέ μου δεν εντάχτηκα σε κόμματα, ομάδες και συστήματα».
Παράλληλα, ξεκαθάρισε: «Πορεύομαι μόνη μου και σαν αντίδωρο αυτής της μοναχικότητας είναι η ελευθερία μου και δεν με τρομάζει κανένας».
«Πέρασα κρίση ηλικίας 3-4 φορές»
Η Τάνια Τσανακλίδου είναι σήμερα 69 ετών και όπως αποκάλυψε πέρασε κρίση ηλικίας: «3-4 φορές, η πρώτη ήταν στα 40, η δεύτερη στα 50, στα 60 ήταν «φάπα» και φέτος γίνομαι 70 και λέω μέσα μου “ρε παιδί μου πολύ γριά 70 χρονών».Η ίδια μίλησε και για την απόφασή της να μην γίνει ποτέ μητέρα: «Αν έκανα ποτέ παιδί θα το καταπίεζα πολύ και ίσως να προστάτευσα ένα παιδί από μεγάλη καταπίεση».«Έχω καταφύγει δυο φορές σε ψυχολόγο άλλα με διώξανε, επειδή ήξερα πολύ καλά τι μου συμβαίνει και επειδή έχω την τέχνη μου, που με γιατρεύει», είπε ακόμη και αποκάλυψε ότι έκοψε το τραγούδι για ένα πολύ μεγάλο διάστημα.«Τραγουδάω σπάνια, άλλα τελευταία που έχασα την αδελφή μου δεν ήθελα καθόλου να τραγουδήσω. Σε κάθε απώλεια κάτι πολύ μεγάλο φεύγει από τη ζωή μου, γίνεται βαρίδι και ώσπου να το συνηθίσω περνάει καιρός», εξομολογήθηκε.«Τώρα που η ζωή μου έχει ολοκληρωθεί και ό,τι ήταν να ζήσω το έζησα, δεν πειράζει να πεθάνω και αύριο, τώρα λοιπόν λέω πως ο θάνατος είναι λύτρωση, σε λυτρώνει», κατέληξε.